Wat is de snelheid van de ziel?

Blog door Marciel Witteman
stacks_image_62
Wij leven in tijden van versnelling. Daar doe je niet veel aan, want ongemerkt ga je mee met je eigen tijdsgeest. Ik vond dat altijd ook best, want ik ben toch een vrouw van deze tijd. Dus, lekker zo veel mogelijk doen: hard werken, veel vrienden en vriendinnen, kinderen ‘erbij’. Klinkt bekend?

Gevolg: een hoofd dat doorlopend op volle toeren draaide. Dat ging heel terloops, maar ergens begon het te trekken. En op een gegeven moment merkte ik dat de ziel zoek was, tenminste, die had blijkbaar afgehaakt.

Niemand kan zonder z’n ziel, en als die verdwenen is, merk je dat helemaal snel als je beroepsmatig schrijver en creatief mens bent. Ik ging yoga en meditatie doen om te leren hoe ik die dierentuin in m’n hoofd tot rust kreeg. Dat lukte, en best snel!

En het gevolg van die yoga en mindfulness was het inhouden van dat levenstempo. Hé… minder is meer? En opeens was daar m’n ziel weer terug, zonder rancune. Ze (ik denk dat mijn ziel een vrouw is) vond het weer gezellig bij me. Ik was verkocht; ik schreef een boek over yoga, deed de yogaopleiding bij Gert van Leeuwen, en ging óók nog lesgeven.

Die ziel, mijn creatieve maatje die me blijkbaar gelukkig houdt, bleef me bezig houden. Waarom bleef die achter? Wat is de juiste snelheid voor de ziel? Een onwetenschappelijk mini-onderzoekje leverde het volgende op:

Kees van Kooten schreef ergens dat fietsen reizen is met de snelheid van de ziel.

Harry Mulisch laat zijn held Norman Corinth in het Stenen Bruidsbed bedenken dat hij met het vliegtuig met bovenmenselijke snelheid is aangekomen – lichamelijk is hij al wel gearriveerd, maar geestelijk nog niet: de ziel gaat immers te paard.

Ook Maarten Biesheuvel kiest voor een paard, hij schrijft: ‘Zoiets lijkt me schadelijk voor de gezondheid. De ziel van een mens reist met de snelheid van een paard’.
soul_travel_1b_265

Veel schrijvers hebben er een mening over, ze denken er blijkbaar graag over na. En dat komt, omdat het schrijfproces zelf ervoor zorgt dat je in de modus van je creatieve ziel komt. Ik ervaar dat altijd weer tijdens mijn eigen schrijfwerk.

Ik denk dus niet dat het de snelheid van een fiets, paard of een kameel of trekschuit is, ik denk wel dat schrijvers het weten: De ziel van de mens gaat zo snel als… het denken met de geest van de schrijver!


MCW dec 2013

Dramatiseren is een kunst

Dramatiseren, hoe doe je dat?
Blog door Mieke Bouma op Schrijvenonline op 10-12-2013
 
mieke
Mijn oom Wim kon mijn oma vroeger tijdens het kerstdiner tot wanhoop drijven door gebeurtenissen uit zijn jeugd aan te dikken, uit zijn verband te trekken en zaken enorm te overdrijven.
Zo vond hij het leuk te beweren dat de bedden vroeger pas verschoond werden als de lakens geel waren geworden. Mijn keurige oma, die trouw iedere week de stijf gestreken hagelwitte lakens verschoonde, riep dan uit: ‘Het is niet waar! Je overdrijft! Zo is het helemaal niet gegaan!’
De verhalen waren kostelijk om naar te luisteren, ook al klopten ze niet met hoe het echt was gegaan. Hij dramatiseerde!

Kop en staart
Laatst coachte ik iemand die haar familiegeschiedenis wilde beschrijven. Ze had al enorm veel materiaal en het betrof een aantal zeer ingrijpende gebeurtenissen. Ook kon ze aan paar mooie ‘karakters’ opvoeren. Maar ze zag door de bomen het bos niet meer. Waar moet ik beginnen, wiens perspectief telt?
lees verder....

Mijn hoofdpersoon gaat vreemd

Door Mieke Bouma
Deze blog verscheen in april 2013 op de blog pagina van Schrijvenonline

296494_3565335336996_390195133_n
Een van mijn cursisten mailde me laatst: ‘Help, mijn hoofdpersoon gaat vreemd’. Ze was tamelijk onthutst, voelde zich zelfs een beetje schuldig, alsof ze zelf vreemdging. Dit had ze helemaal niet bedacht, maar het was wel vreselijk spannend.

Een soortgelijk probleem overkwam mij. Ik ben verdwaald in mijn eigen verhaal. Mijn hoofdpersonage – man, 56 jaar - heeft de beslissing genomen van zijn gewone leven weg te lopen en dat had ik niet gepland. Toen ik hem op een dag thuis liet komen uit zijn werk, hem aan de avondmaaltijd zette tegenover zijn vrouw, die hij bij binnenkomst een oppervlakkige zoen had gegeven, groeide ineens het plan in zijn hoofd om uit dit leven weg te lopen. Eerlijk, het gebeurde. Mijn hoofdpersoon ging een eigen leven leiden. Later op die avond pakte hij – tot mijn verbazing - een kleine tas die hij klaarzette onder de kapstok. En die nacht, nadat hij zijn vrouw rustig en regelmatig hoorde ademen, zoals dat bij een diepe eerste slaap hoort, sloop hij het bed uit, kleedde zich aan, deed een paar stevige schoenen aan, pakte zijn tas en verliet het huis. En ik had nog wel iets heel anders in petto voor hem. Daar zat ik ineens met een hoofdpersoon midden in de nacht op straat. Niet alleen hij, maar ook ik als schrijver was het spoor bijster. Het was weliswaar spannend, maar waar moest hij naar toe? Wat was zijn doel? Waarom vertrok hij? Ik schreef door, trof hem in een grote stad in een anoniem hotel en later zag ik hem bij een verlaten benzinestation langs grote trucks lopen, op zoek naar een lift. Ik schreef en verdwaalde, want er zat in dit verhaal geen stuwing. Ik had geen doel met die man en hij niet met mij. Toch was ik prettig verrast door de wending die mijn verhaal had gekregen. Het bood nieuwe mogelijkheden.

Twee soorten schrijvers
Wie kent het niet: er zijn twee soorten schrijvers. Zij die plannen, c.q. schematiseren, en aan de andere kant van het spectrum zij die zich laten verrassen en als een verbaasde kleuter door hun eigen schrijfsels lopen. Zo schrijft Renate Dorrestein in De blokkade (2013) dat zij altijd een van die bevoorrechte auteurs is geweest die schrijft zoals de lezer leest. Niet wetend wat er staat te gebeuren. In mij huizen beide schrijvers. Als scenarioschrijver is niet weten waar je uitkomt ondenkbaar. Want voor een script móet je plannen, structureren en weten hoe het afloopt. Waar zit de crisis, waar het omslagpunt? Wat heeft de held nodig om te groeien? Niks hoofdpersoon die een eigen leven gaat leiden. Jij als schrijver hebt de regie.

‘Het wilde schrijven’
Maar oh, wat is het heerlijk om je af en toe over te geven aan het ‘wilde’ schrijven, om de personages en stemmen in je hoofd aan het woord te laten, te laten bewegen zoals zij dat aangeven en om dan te kijken wat er gebeurt. Een uitermate wonderlijk en prettig proces.
lees verder.... op Schrijvenonline

Mieke Bouma is scenarioschrijver, storycoach, schrijfdocent en auteur van Storytelling in 12 stappen, op reis met de held.