Creativiteit
Wat is de snelheid van de ziel?
28/12/13 16:19 Filed in: blog
Blog door Marciel Witteman
Wij leven in tijden van versnelling. Daar doe je niet veel aan, want ongemerkt ga je mee met je eigen tijdsgeest. Ik vond dat altijd ook best, want ik ben toch een vrouw van deze tijd. Dus, lekker zo veel mogelijk doen: hard werken, veel vrienden en vriendinnen, kinderen ‘erbij’. Klinkt bekend?
Gevolg: een hoofd dat doorlopend op volle toeren draaide. Dat ging heel terloops, maar ergens begon het te trekken. En op een gegeven moment merkte ik dat de ziel zoek was, tenminste, die had blijkbaar afgehaakt.
Niemand kan zonder z’n ziel, en als die verdwenen is, merk je dat helemaal snel als je beroepsmatig schrijver en creatief mens bent. Ik ging yoga en meditatie doen om te leren hoe ik die dierentuin in m’n hoofd tot rust kreeg. Dat lukte, en best snel!
En het gevolg van die yoga en mindfulness was het inhouden van dat levenstempo. Hé… minder is meer? En opeens was daar m’n ziel weer terug, zonder rancune. Ze (ik denk dat mijn ziel een vrouw is) vond het weer gezellig bij me. Ik was verkocht; ik schreef een boek over yoga, deed de yogaopleiding bij Gert van Leeuwen, en ging óók nog lesgeven.
Die ziel, mijn creatieve maatje die me blijkbaar gelukkig houdt, bleef me bezig houden. Waarom bleef die achter? Wat is de juiste snelheid voor de ziel? Een onwetenschappelijk mini-onderzoekje leverde het volgende op:
Kees van Kooten schreef ergens dat fietsen reizen is met de snelheid van de ziel.
Harry Mulisch laat zijn held Norman Corinth in het Stenen Bruidsbed bedenken dat hij met het vliegtuig met bovenmenselijke snelheid is aangekomen – lichamelijk is hij al wel gearriveerd, maar geestelijk nog niet: de ziel gaat immers te paard.
Ook Maarten Biesheuvel kiest voor een paard, hij schrijft: ‘Zoiets lijkt me schadelijk voor de gezondheid. De ziel van een mens reist met de snelheid van een paard’.
Veel schrijvers hebben er een mening over, ze denken er blijkbaar graag over na. En dat komt, omdat het schrijfproces zelf ervoor zorgt dat je in de modus van je creatieve ziel komt. Ik ervaar dat altijd weer tijdens mijn eigen schrijfwerk.
Ik denk dus niet dat het de snelheid van een fiets, paard of een kameel of trekschuit is, ik denk wel dat schrijvers het weten: De ziel van de mens gaat zo snel als… het denken met de geest van de schrijver!
MCW dec 2013
Wij leven in tijden van versnelling. Daar doe je niet veel aan, want ongemerkt ga je mee met je eigen tijdsgeest. Ik vond dat altijd ook best, want ik ben toch een vrouw van deze tijd. Dus, lekker zo veel mogelijk doen: hard werken, veel vrienden en vriendinnen, kinderen ‘erbij’. Klinkt bekend?
Gevolg: een hoofd dat doorlopend op volle toeren draaide. Dat ging heel terloops, maar ergens begon het te trekken. En op een gegeven moment merkte ik dat de ziel zoek was, tenminste, die had blijkbaar afgehaakt.
Niemand kan zonder z’n ziel, en als die verdwenen is, merk je dat helemaal snel als je beroepsmatig schrijver en creatief mens bent. Ik ging yoga en meditatie doen om te leren hoe ik die dierentuin in m’n hoofd tot rust kreeg. Dat lukte, en best snel!
En het gevolg van die yoga en mindfulness was het inhouden van dat levenstempo. Hé… minder is meer? En opeens was daar m’n ziel weer terug, zonder rancune. Ze (ik denk dat mijn ziel een vrouw is) vond het weer gezellig bij me. Ik was verkocht; ik schreef een boek over yoga, deed de yogaopleiding bij Gert van Leeuwen, en ging óók nog lesgeven.
Die ziel, mijn creatieve maatje die me blijkbaar gelukkig houdt, bleef me bezig houden. Waarom bleef die achter? Wat is de juiste snelheid voor de ziel? Een onwetenschappelijk mini-onderzoekje leverde het volgende op:
Kees van Kooten schreef ergens dat fietsen reizen is met de snelheid van de ziel.
Harry Mulisch laat zijn held Norman Corinth in het Stenen Bruidsbed bedenken dat hij met het vliegtuig met bovenmenselijke snelheid is aangekomen – lichamelijk is hij al wel gearriveerd, maar geestelijk nog niet: de ziel gaat immers te paard.
Ook Maarten Biesheuvel kiest voor een paard, hij schrijft: ‘Zoiets lijkt me schadelijk voor de gezondheid. De ziel van een mens reist met de snelheid van een paard’.
Veel schrijvers hebben er een mening over, ze denken er blijkbaar graag over na. En dat komt, omdat het schrijfproces zelf ervoor zorgt dat je in de modus van je creatieve ziel komt. Ik ervaar dat altijd weer tijdens mijn eigen schrijfwerk.
Ik denk dus niet dat het de snelheid van een fiets, paard of een kameel of trekschuit is, ik denk wel dat schrijvers het weten: De ziel van de mens gaat zo snel als… het denken met de geest van de schrijver!
MCW dec 2013
Morning Pages– why in the morning?
10/12/13 13:26 Filed in: Tips
Posted on September 17, 2013 by Julia Cameron on http://juliacameronlive.com/blog/
“Julia,” I am often asked, “Must the Morning Pages be done in the morning?”
“Yes,” I answer. “They must be done in the morning.”
Why?
We are aiming to catch ourselves before our ego is awake, before its defenses are in place. We want to be vulnerable. If we wait to do pages late in the day, we find ourselves reviewing the day we have had and are powerless to change. Writing first thing in the morning, we lay down the track for the day that looms ahead of us. Caught off guard, we are apt to be honest. Instead of giving the generic answer– “How do I feel? I feel fine.”– we give a more detailed and nuanced answer:
“How do I feel? I feel sad. I feel hopeful. I feel glad. I feel grumpy. I feel many things that Morning Pages allows me to record.” Often, the pages urge us in directions we’d wish to avoid:
I need to tell Arthur I’m angry at him.
I need to call the gallery back and arrange to pick up my slides.
I need to do something about my drinking.
Morning Pages are a tough love friend. They urge us to face the unfaceable. They urge us to take action on our own behalf. Instead of the generic answer, “I feel fine about that,” we learn what it is we really feel, and it is often not “fine.”
Morning Pages give us a safe place to vent our hidden emotions.They urge us to be true to ourselves. They reward our honesty with forward motion. It is nearly impossible to write Morning Pages and remain stuck.
Meer Q & A’s op Julia’s blog
“Julia,” I am often asked, “Must the Morning Pages be done in the morning?”
“Yes,” I answer. “They must be done in the morning.”
Why?
We are aiming to catch ourselves before our ego is awake, before its defenses are in place. We want to be vulnerable. If we wait to do pages late in the day, we find ourselves reviewing the day we have had and are powerless to change. Writing first thing in the morning, we lay down the track for the day that looms ahead of us. Caught off guard, we are apt to be honest. Instead of giving the generic answer– “How do I feel? I feel fine.”– we give a more detailed and nuanced answer:
“How do I feel? I feel sad. I feel hopeful. I feel glad. I feel grumpy. I feel many things that Morning Pages allows me to record.” Often, the pages urge us in directions we’d wish to avoid:
I need to tell Arthur I’m angry at him.
I need to call the gallery back and arrange to pick up my slides.
I need to do something about my drinking.
Morning Pages are a tough love friend. They urge us to face the unfaceable. They urge us to take action on our own behalf. Instead of the generic answer, “I feel fine about that,” we learn what it is we really feel, and it is often not “fine.”
Morning Pages give us a safe place to vent our hidden emotions.They urge us to be true to ourselves. They reward our honesty with forward motion. It is nearly impossible to write Morning Pages and remain stuck.
Meer Q & A’s op Julia’s blog